Leven in Nassiriyah
Door: Guido Versloot
Blijf op de hoogte en volg Guido
28 Maart 2014 | Irak, Nasiriyah
Hallo allemaal, hier ben ik weer met mijn maandelijkse update.
Nadat ik eindelijk in Nassiriyah was aangekomen (zie vorig bericht), had ik slechts enkele dagen voordat een nieuwe reis op het programma stond. Voor een workshop en een landelijk overleg moest ik naar Erbil in het noorden van Irak. Aangezien er in Nassiriyah geen vliegveld is, begon de reis met een 3,5 uur durende autorit naar Basrah, waar we de volgende dag het vliegtuig naar Erbil hebben gepakt.
Aangekomen in Erbil, leek het wel of we in een ander land beland waren. Een moderne stad met grote spiegel gebouwen, brede volle wegen en veel groen. En bovenal, konden wij hier veilig en dus vrij rondlopen. Een groot contrast met het zuiden van Irak, waar ik nu dus woon. Van deze gelegenheid gebruik gemaakt om de stad met zijn citadel en zijn mooie parken te verkennen, want ik wist dat ik de komende tijd deze vrijheid niet meer zou hebben.
Na een week Erbil, weer terug naar Nassiriyah wat zeker na het bezoek aan Erbil een stoffige en kleurloze is. Dat stoffige verdween echter snel, want al na enkele dagen begon het te regenen. Dat gebeurt hier al niet vaak, maar zeker niet voor dagen. Nu dus wel en dat terwijl na 1 dag de straten al overstroomt waren. Dusdanig zelfs, dat het er even op leek dat we het huis niet meer uit konden. Dus snel nog even boodschappen gedaan om in ieder geval genoeg in huis te hebben. Uiteindelijk viel dat wel mee en konden we de hele week (via een omweg) naar het werk.
Het wonen in Nassiriyah heeft zo zijn problemen. Ondanks dat er hier sinds 1 jaar geen grote aanslag meer is gepleegd, is de beveiliging hier zeer hoog. Op bijna elke straathoek staan hier pantservoertuig en zwaarbewapende militairen en regelmatig zijn er hier roadblocks waarbij alle voertuigen gestopt worden en gecontroleerd. Vanwege deze spanningen mogen wij niet naar buiten. Elke morgen stappen wij binnen de poort van ons huis in de auto en na goedkeuring van de beveiliging, wordt de metalen deur geopend en worden we naar ons werk gereden. ’s Middags gebeurt hetzelfde maar dan omgekeerd. Eventueel wordt er op de terugweg gestopt voor een winkel, waar we onze boodschappen kunnen doen.
Het huis is mooi en groot, 5 slaapkamers, een grote woonkamer, 2 grote badkamers, een keuken en een balkon. Tegelijkertijd lijkt het op een grote gevangenis. Op circa 1 meter rond het huis staat een meters hoge muur en de deuren zijn van metaal. Zodra het donker wordt, moeten alle gordijnen dicht, omdat er anders naar binnen gekeken kan worden (al vraag ik mij af waar vandaan dan). Gelukkig is het huis van alle gemakken voorzien. Zo hebben internet (weliswaar erg traag, maar toch), een grote tv met een flink aantal zenders, enkele fitness toestellen en (bijna) overal airconditioning. Dit laatste gaat wel nodig zijn, want het is nu al 30 graden. Om altijd elektriciteit te hebben, staan er 2 grote generatoren bij het huis. We beschikken over waterzuiveringsapparatuur, zodat we het stadswater kunnen gebruiken om te drinken. Dit is noodzakelijk, aangezien het flessen water eigenlijk ook niet drinkbaar is.
De relatieve luxe van het huis is echt noodzakelijk aangezien we dus hele dagen hier moeten vertoeven. Zelfs ons kantoor bevindt zich in het huis (een van de slaapkamers is ingericht als kantoor). Sociaal contact hebben we hier ook niet. In een straal van enkele honderden kilometers zijn wij zijn de enige buitenlanders en bijna niemand spreekt hier Engels. Het enige contact die wij hebben, is dus met onze lokale collegae, waarvan er 2 goed Engels spreken en 3 anderen gebrekkig. Om de uitdaging nog groter te maken, vertrek aan het einde van volgende week mijn enige internationale collega en is het nog onzeker wanneer zijn vervanger komt. Vanaf dan ben ik dus de enige “buitenlander” hier. Gelukkig worden deze zware omstandigheden erkend door het Rode Kruis en mag (of zelfs moet) ik regelmatig naar het buitenland om bij te komen. De eerste keer zal eind april zijn, als ik voor een weekje naar Jordanië ga.
Nadat ik eindelijk in Nassiriyah was aangekomen (zie vorig bericht), had ik slechts enkele dagen voordat een nieuwe reis op het programma stond. Voor een workshop en een landelijk overleg moest ik naar Erbil in het noorden van Irak. Aangezien er in Nassiriyah geen vliegveld is, begon de reis met een 3,5 uur durende autorit naar Basrah, waar we de volgende dag het vliegtuig naar Erbil hebben gepakt.
Aangekomen in Erbil, leek het wel of we in een ander land beland waren. Een moderne stad met grote spiegel gebouwen, brede volle wegen en veel groen. En bovenal, konden wij hier veilig en dus vrij rondlopen. Een groot contrast met het zuiden van Irak, waar ik nu dus woon. Van deze gelegenheid gebruik gemaakt om de stad met zijn citadel en zijn mooie parken te verkennen, want ik wist dat ik de komende tijd deze vrijheid niet meer zou hebben.
Na een week Erbil, weer terug naar Nassiriyah wat zeker na het bezoek aan Erbil een stoffige en kleurloze is. Dat stoffige verdween echter snel, want al na enkele dagen begon het te regenen. Dat gebeurt hier al niet vaak, maar zeker niet voor dagen. Nu dus wel en dat terwijl na 1 dag de straten al overstroomt waren. Dusdanig zelfs, dat het er even op leek dat we het huis niet meer uit konden. Dus snel nog even boodschappen gedaan om in ieder geval genoeg in huis te hebben. Uiteindelijk viel dat wel mee en konden we de hele week (via een omweg) naar het werk.
Het wonen in Nassiriyah heeft zo zijn problemen. Ondanks dat er hier sinds 1 jaar geen grote aanslag meer is gepleegd, is de beveiliging hier zeer hoog. Op bijna elke straathoek staan hier pantservoertuig en zwaarbewapende militairen en regelmatig zijn er hier roadblocks waarbij alle voertuigen gestopt worden en gecontroleerd. Vanwege deze spanningen mogen wij niet naar buiten. Elke morgen stappen wij binnen de poort van ons huis in de auto en na goedkeuring van de beveiliging, wordt de metalen deur geopend en worden we naar ons werk gereden. ’s Middags gebeurt hetzelfde maar dan omgekeerd. Eventueel wordt er op de terugweg gestopt voor een winkel, waar we onze boodschappen kunnen doen.
Het huis is mooi en groot, 5 slaapkamers, een grote woonkamer, 2 grote badkamers, een keuken en een balkon. Tegelijkertijd lijkt het op een grote gevangenis. Op circa 1 meter rond het huis staat een meters hoge muur en de deuren zijn van metaal. Zodra het donker wordt, moeten alle gordijnen dicht, omdat er anders naar binnen gekeken kan worden (al vraag ik mij af waar vandaan dan). Gelukkig is het huis van alle gemakken voorzien. Zo hebben internet (weliswaar erg traag, maar toch), een grote tv met een flink aantal zenders, enkele fitness toestellen en (bijna) overal airconditioning. Dit laatste gaat wel nodig zijn, want het is nu al 30 graden. Om altijd elektriciteit te hebben, staan er 2 grote generatoren bij het huis. We beschikken over waterzuiveringsapparatuur, zodat we het stadswater kunnen gebruiken om te drinken. Dit is noodzakelijk, aangezien het flessen water eigenlijk ook niet drinkbaar is.
De relatieve luxe van het huis is echt noodzakelijk aangezien we dus hele dagen hier moeten vertoeven. Zelfs ons kantoor bevindt zich in het huis (een van de slaapkamers is ingericht als kantoor). Sociaal contact hebben we hier ook niet. In een straal van enkele honderden kilometers zijn wij zijn de enige buitenlanders en bijna niemand spreekt hier Engels. Het enige contact die wij hebben, is dus met onze lokale collegae, waarvan er 2 goed Engels spreken en 3 anderen gebrekkig. Om de uitdaging nog groter te maken, vertrek aan het einde van volgende week mijn enige internationale collega en is het nog onzeker wanneer zijn vervanger komt. Vanaf dan ben ik dus de enige “buitenlander” hier. Gelukkig worden deze zware omstandigheden erkend door het Rode Kruis en mag (of zelfs moet) ik regelmatig naar het buitenland om bij te komen. De eerste keer zal eind april zijn, als ik voor een weekje naar Jordanië ga.
-
28 Maart 2014 - 12:52
Monique:
Wat een verhaal weer Guido. Veel succes daar en ik hoop dat er snel een nieuwe collega komt! Groetjes Monique -
28 Maart 2014 - 13:05
Trix:
Wel heftig allemaal hoor. Wij zijn ook wel wat gewend maar dit is andere koek. Veel succes!
-
28 Maart 2014 - 19:17
H Versloot:
Nu ik heb het al gezien, dit is ook niet alles. Veel sterkte oom Harry
-
29 Maart 2014 - 22:27
Jeroen:
Ha Guido,
Houd je haaks. De omstandigheden maken deze expeditie tot een waar avontuur.
Geniet ervan en zorg dat je veel leert van de lokale cultuur en gebruiken.
Alleen maar in nederland werken is namelijk ook maar eenzijdig.
Groeten,
Jeroen -
30 Maart 2014 - 21:58
André En Rita.:
Leuk hoor Guido. Samen lezen wij telkens je wereldverslag. Tot ziens -
31 Maart 2014 - 14:18
Piet Optiek:
Hoi Guido,
jammer dat je huis zo'n gevangenis is, aan de andere kant is het toch ook wel weer een hele belevenis. Ik hoop dat je een leuke collega terug krijgt.
We hebben hier een prachtig weekend achter de rug, 20 graden, heel Holland op t terras, de fiets of in de tuin bezig:) Heerlijk. Jij ook veel plezier en lekker werken daar, groetjes Piet -
01 April 2014 - 20:32
Ellen:
Hoi Guido,
Dat is inderdaad een enorme plas met water die je op de foto's ziet.
Ik ben blij dat wij hier beginnen met zo'n mooi voorjaar al halen we de 30 graden nog niet.
Ook het huis ziet er gelukkig ruim ui al lijkt het mij niks om zo opgesloten te zitten. Ik hoop voor je dat de vervanging snel komt.
Groetjes Ellen -
19 April 2014 - 20:34
Ursula:
Ha Guido,
Klinkt weer als een behoorlijk avontuur, beats CIZ lijkt me, hou je taai!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
