Verjaardagen en Cambodia

16 februari was het groot feest in Korea, het is namelijk de verjaardag van Kim Jong Il. Dat betekende, dat we de week daarvoor weinig aan het werk konden zijn. Het feest moest tot inde puntjes voorbereid worden. Voor ons bestond het feest uit een dag vol entertainment. Allereerst zijn we naar een internationale kunstrijden op de schaats exhibitie geweest waar schaatsers uit verschillende landen (naast Korea ook o.a. Rusland, Oekraïne, Estland, China en Canada) enkele kuren lieten zien. Een uur lang werd dit schaatsen van wereldniveau afgewisseld met leuke voorstellingen van kinderen. Ongelooflijk wat die kinderen, die nauwelijks boven de boarding uitkwamen presteerden.
Na afloop gelijk doorgegaan naar de Kimjongilia bloemententoonstelling. Een indrukwekkende verzameling van knalrode Kimjongilia’s, tentoongesteld rondom verschillende thema’s. Als afsluiting hebben we een uitgebreide lunch gehad, verzorgt door het Nationale Rode Kruis in DPRK.

Aangezien het een geweldig mooie en zonnige kou was, ben ik nog lekker door de stad gaan slenteren. Overal werd gedanst of werden er straatconcerten gegeven en was het gezellig. Aangezien het, ondanks het mooie weer, erg koud was, was ik warm aangekleed en viel ik dus niet zo op tussen de Koreanen (behalve dan mijn lengte). Dit maakte het wat makkelijker om mee te feesten, zonder dat het meteen stopte als ik kwam. Uiteindelijk volkomen verkleumd, maar tevreden weer thuis gekomen.

De volgende dag was het de verjaardag van het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC), 150 jaar alweer. Aangezien er dus grote feesten waren gedurende dit weekend, werd deze verjaardag op dinsdag gevierd met presentaties en films over het ICRC en weer een grootse lunch.

27 februari ging er een golf van enthousiasme door Pyongyang. Een Amerikaans basketbal team was in DPRK aangekomen om met en tegen spelers van DPRK te spelen en om clinics te geven. Uiteraard zaten wij daar boven op en zo kon het zijn dat wij werden uitgenodigd voor de wedstrijd op 28 februari. Het bleek om de wereldberoemde Harlem Globetrotters te gaan onder leiding van ex top basketballer Dennis Rodman. Na een korte show van de Globetrotters werden er 2 teams gevormd van een mengeling van Amerikanen, Koreaanse studenten en Koreaanse topbasketballers. Het werd daardoor geen Korea-Amerika, maar een gemengde wedstrijd. Dit nam de spanning weg, maar daarvoor in de plaats kwam een geweldige basketbal show. Ongelooflijke dribbels, passes en scores van zowel de Globetrotters als de Koreanen. De Koreanen waren m.n. geweldig in de 3-punters, welke zij bijna geen van allen misten. Gedurende de wedstrijd zaten Dennis Rodman en de grote leider broederlijk naast elkaar en praten heel wat af. Dit konden wij goed zien, aangezien wij daar nauwelijks 10 meter van af zaten. Na 4x 10 minuten en spektakel in de pauzes, nam Rodman het woord. Zijn speech over dat beide landen niet elkaars vrienden zijn, maar dat zij de wereld hebben laten zien dat sport verbroederd, werd met een staande ovatie ontvangen. Rodman is dan wel geen politiek leider, maar misschien moet het wel vanuit een heel andere hoek komen en is hier een (nieuw) begin gemaakt naar betere tijden.

De volgende dag naar Phnom Penh gevlogen voor een cursus over het behandelen van mensen met een prothese. Aangekomen op het vliegveld van Pyongyang werd ik bijna van mijn sokken gelopen door de tientallen journalisten. Het bleek dat ik dezelfde vlucht had als Dennis Rodman. Dit lijkt interessant totdat blijkt dat eerst iedereen in het vliegtuig moet zitten voordat dhr. Rodman zich richting het vliegtuig begeeft en na landing wij ook 5 minuten moesten wachten nadat dhr. Rodman het vliegtuig had verlaten. Ook het vliegveld van Beijing zag zwart van de journalisten, die allemaal tevergeefs stonden te wachten, want dhr. Rodman was al via een andere uitgang vertrokken.

De volgende dag doorgevlogen naar Phnom Penh om de volgende ochtend met een busje naar battambang (de op een na grootste stad van Cambodia) vertrekken. De cursus was zeer interessant en leerzaam. Daarnaast was het leuk om collegae van over de hele wereld te ontmoeten. Het was een vol programma, dus weinig van de omgeving kunnen zien. Toch nog wel tijd gevonden om een avondje naar het circus en een tempel te gaan. Het weer was gelukkig ook zeer aangenaam, zonnig en ca. 35 graden. Zaterdagmiddag weer terug in Phnom Penh en zondagochtend (zeer) vroeg terug naar Beijing. Ondanks het drukke programma, toch een beetje een vakantiegevoel: “leuke en interessante dingen doen in een mooie en lekkere omgeving en met leuke mensen, is toch een soort doe-vakantie”.

Gedurende mijn week in Cambodia was duidelijk dat de spanningen rondom Korea flink was toegenomen. Dit bleek extra toen ik weer terug vloog. Extra zware controle bij de douane in Beijing. Ook hier in Pyongyang is de sfeer nog meer gespannen dan toen ik vertrok. Het is het gesprek van de dag en de controles zijn extra streng. Het grootste probleem is dat niemand weet wat er kan gaan gebeuren. Het blijft dus afwachten, maar feitelijk is er verder weinig veranderd.

Terwijl ik dit schrijf besef ik plotseling dat het nu ruim 1 jaar geleden (13 maart) is dat ik vanuit Nederland vertrok en bijna een jaar (19 maart) dat ik voor het eerst in Korea aankwam. De tijd is toch wel weer snel gegaan en nog maar 1,5 maand en ik ben weer terug in Nederland. Het blijft vreemd dat het na een bijzondere periode het weer bijna tijd is voor afscheid. Maar laat ik niet op de zaken vooruit gaan lopen.