De race (die niet door ging) en meer…

Vorige week een lekkere rustige week gehad. Dit vooral omdat ik niet kan werken na flinke darmproblemen. Het begon allemaal zondagavond. Maandags leek het eerst allemaal wel te gaan en dus gewoon naar mijn werk. Daar vroegen zij zich af wat er mij gebeurd was en werd ik direct naar huis gestuurd. Gelukkig maar dat ik zulke verstandige collega’s heb, want nog geen 2 uur later begon het feest pas echt en dat hield niet op tot halverwege de dinsdag. Woensdag gewoon weer gewerkt, maar ’s avonds was het weer mis en dus donderdag toch maar naar de enige dokter voor expats in Noord-Korea en direct aan de antibiotica.

Dit bleek te helpen dus was ik op tijd goed genoeg om mee te gaan naar de viering van de internationale kinderen dag. Op een veld net buiten Pyongyang speelden kinderen allerlei spelletjes, van driewieler races tot strak gecoördineerde dansen. Vooral de dansgroepen waren erg mooi traditioneel gekleed. Naast de zeer goed geoliede dansgroepen (van alle kinderleeftijden) die de meest ongelooflijke dans en zangvoorstellingen gaven, waren er ook “gewone” kleuterklasjes waar alles wat minder professioneel aan toe ging en het lekker gewoon kinds was.

Maandag mijn grootste succes bereikt in mijn werk hier. Eindelijk had ik de fysiotherapeut zo ver dat hij mee ging naar de orthopedie afdeling. Drie maanden hier aan gewerkt en de moed al bijna opgegeven, maar het is toch gelukt. De vreugde was echter van korte duur, want al de volgende dag kreeg ik te horen dat dit een eenmalige actie was. Weliswaar was de fysiotherapeut erg enthousiast, maar helaas heeft hij het niet voor het zeggen binnen het ziekenhuis (wie wel vraag ik mij nog steeds af).

Dinsdagavond uitgenodigd voor een film op de Poolse ambassade. De film (Reverse) ging over het Polen in de jaren 50, dus het hoogtepunt van de Russische invloed. Een zeer indrukwekkende film, vooral om hier te kijken, want veel beelden van het oude Polen zouden hier en nu geschoten kunnen zijn. Er waren verbazend veel overeenkomsten tussen het Polen van toen en het leven van nu hier.

Aangezien het nog steeds geen druppel heeft geregend de afgelopen weken (en eigenlijk maanden), was het vrijdag dan zo ver, we gingen naar de rijstvelden om mee te helpen. Na een korte beschrijving van de boerderij waar we te gast waren, moesten we er echt aan geloven. De boekspijpen opstropen en het rijstveld op. Het planten was al gedaan, maar de grond moest nog bewerkt worden. We moesten een speciaal werktuig langs de rijstplanten duwen, zodat de modder tussen de planten meer tussen de platen terecht kwam en tegelijkertijd de grond werd omgeploegd. Geen makkelijk klusje, mede doordat we soms tot halverwege onze onderbenen in de modder weg zakten. Na een (symbolisch) half uurtje, werden we op de boerderij uitgenodigd voor een maaltijd en (het belangrijkste) het overhandigen van een check aan de boerderij. Al met al toch weer een bijzondere ervaring.

Zondagochtend vroeg was het dan zover, het EK is begonnen. Helaas betekent dat hier dat de wedstrijd om 1 uur ’s nachts begon, maar gelukkig dat onze collegae van het World Food Programme de wedstrijd uit konden zenden op een groot scherm. Wel vreemd om als enige Nederlander (voor zover ik weet) in Pyongyang (en dus als enige in Oranje) naar een wedstrijd te kijken. Denen waren er (gelukkig) helemaal niet, waardoor het maar een matte boel was. Dit zal donderdag wel anders zijn, als we tegen Duitsland moeten. Er is hier een redelijk grote Duitse ambassade. En nu maar hopen…

Voor vandaag stond er een fietstocht gepland. 2 weken geleden had ik mij namelijk ingeschreven voor de Tour de Coré du Nord. Dit is een 82 km lange fietstocht voor buitenlanders in Pyongyang van Pyongyang naar de kust. De bedoeling was dat we met een groep van 20 fietsers zouden gaan fietsen en dat er evenveel supporters met de auto mee zouden gaan voor technische ondersteuning en de terugweg. Alles was geregeld, totdat van de week de overheid onze vergunningen voor dit evenement hadden ingetrokken. De rede is, zoals wel vaker hier, onbekend.

Vandaag dus maar van mijn rust genoten en wat in de stad rond gefietst (de fiets had nu eenmaal al geleend). Ik ben nu weer helemaal klaar voor de komende week. Nog even deze week volhouden en dan kan vrijdag-avond mijn wel verdiende vakantie gaan beginnen (al zeg ik het zelf). Even 10 dagen het land ontvluchten en kijken hoe het bij de zuiderburen is. Ik heb dit nieuws lang voor mij kunnen / moeten houden, maar ik ben erg benieuwd of het verschil tussen Noord en Zuid echt zo groot is als beweert wordt. Ik heb een hotel midden in Seoul geboekt en ga daar wel uitzoeken, wat ik daar allemaal kan doen. Hierover zal ik volgende keer een uitgebreid verslag doen. Nu eerst maar weer eens checken of er water is, zodat ik eindelijk kan douchen na een lange, warme dag.