Toch nog een feestdag

Hallo allemaal,
Dacht ik dat alle feestdagen nu eindelijk over waren en we vol aan het werk konden, bestaat er nog zoiets als de Internationale dag van het Rode Kruis. Hiervoor werden we uitgenodigd om een middelbare school in Pyongyang te bezoeken. Na een toespraak van de directeur op het schoolplein, kregen we een rondleiding langs verschillende klassen. De kinderen lieten o.a. scheikunde proefjes zien en uiteraard bezochten we de EHBO-lessen, die verzorgd worden door de jeugdafdeling van het Nationale Rode Kruis hier. Vervolgens naar de aula voor een dans en muziekvoorstelling. Ongelooflijk hoe goed deze kinderen hun instrumenten beheersen en natuurlijk ontkwamen wij er niet aan om mee te dansen. Dacht ik dat ik een lompe Hollandse danser was, blijken bijna alle Europeanen mensen van onze groep totaal niet te kunnen dansen. Lachen kunnen we echter wel (m.n. om ons zelf). Na afloop moesten wij nog een minuutje of 10 wachten, totdat diverse belangrijke mensen hun interviews hadden gedaan. Ik heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om met de leerlingen te voetballen op het schoolplein. Het was weer even helemaal als vroeger. Toen zaterdag de Engelstalige krant van Noord-Korea op de mat lag, stond er een klein verslag over deze gebeurtenis in. En wie stond er weer pontificaal op de bijbehorende foto???

Vrijdagochtend ontving ik een telefoontje van de VN-arts in Pyongyang. De vrouw van 1 van de ambassadeurs had 3 weken geleden een herseninfarct gehad en had fysiotherapie nodig. Zij kan pas half juni naar huis vliegen dus zochten zij een goede fysiotherapeut in Pyongyang. Hij vroeg of ik dat op mij wilde nemen. Eerst voelde ik mij zeer vereerd, maar pas later drong het besef tot mij door dat ik (samen met mijn collega van de ICRC) de enige westers opgeleide fysiotherapeut in DPRK ben. Een vreemd besef, maar ik blijf het een eer vinden dat hij mij dat gevraagd heeft.
Zaterdagmiddag met de arts naar de ambassade gegaan en bijna 1 uur lang gewerkt. Ik was nog nooit een ambassade binnen geweest, behalve een loket om visumaanvraag of iets dergelijks, maar zeker niet de woonvertrekken. Ook leuk om hier een keer fysiotherapie te doen bij een patiënt die begrijpt wat je aan het doen bent.